In het nieuws
Belgische hartspecialisten implanteerden een sensor in de longslagader van een patiënt met hartfalen. Hiermee kunnen ze de toestand van de patiënt continu online opvolgen. Door kort op de bal te spelen zou de behandeling van het hartfalen verbeteren.
Factcheck
De sensor waarvan sprake werd nu voor het eerst bij een mens ingeplant om te kijken of hij veilig kan gebruikt worden. Latere studies moeten aantonen of de sensor veilig is op lange termijn, en of hij in vergelijking met de actuele aanpak van hartfalen tot betere resultaten voor de patiënt leidt.
Lees verder »Waar komt dit nieuws vandaan?
Het nieuws kwam uitgebreid aan bod in de media. Het werd door de onderzoekers en Endotronix, de fabrikant van de sensor, in een persbericht wereldkundig gemaakt (1). Er is nog geen wetenschappelijk bewijs dat de sensor voor de patiënt nuttig en veilig is. Het is immers de eerste keer ter wereld dat deze sensor ingeplant werd, in het kader van een kleine studie bij 10 patiënten met hartfalen.
Het opzet van deze eerste studie is essentieel, maar het doel is nog bescheiden: aantonen dat de sensor veilig in een longslagader geplaatst en achtergelaten kan worden. Men noemt dit soort studie een haalbaarheids- of ‘feasibility’-studie.
Bron
(1) http://www.limburgnieuws.be/genk/1515403015-wereldprimeur-specialisten-zol-implanteren-sensor-in-longslagader-van-hartpati-nt-a.html
Hoe moeten we dit nieuws interpreteren?
Het onderzoek met deze sensor moet gezien worden in de wereldwijd toenemende interesse voor telegeneeskunde. Artsen hopen dat het kortbij en continu op afstand opvolgen van patiënten zal toelaten om hen sneller en doeltreffender te behandelen. Er wordt ook geopperd, zoals in deze studie, dat telegeneeskunde de zorg goedkoper maakt.
De sensor waarvan sprake heeft nog niets bewezen. Het echte werk begint pas als de gestarte haalbaarheidsstudie aantoont dat de sensor veilig kan geplaatst en gebruikt worden. Als dit het geval is, zal bij een grote groep patiënten moeten onderzocht worden of de sensor geen nevenwerkingen heeft op lange termijn, en of hij toelaat om de behandeling van patiënten doeltreffender, en eventueel goedkoper, te maken in vergelijking met de traditionele aanpak van hartfalen.
Op de website van de fabrikant vonden we geen informatie over de kostprijs van de sensor.
Conclusie
De sensor waarvan sprake werd nu voor het eerst bij een mens ingeplant om te kijken of hij veilig kan gebruikt worden. Latere studies moeten aantonen of de sensor veilig is op lange termijn, en of hij in vergelijking met de actuele aanpak van hartfalen tot betere resultaten voor de patiënt leidt.