Wat is de ziekte van Waldenström?
De ziekte van Waldenström is een kwaadaardige aandoening van het beenmerg en het lymfekliersysteem. Door een tot nog toe onbekende reden, begint een bepaalde soort witte bloedcellen (de B-lymfocyten) te woekeren.
- Die kankercellen produceren een grote hoeveelheid macroglobuline, een eiwit dat in de bloedbaan terechtkomt.
- Daarom spreekt men soms van Waldenströms macroglobulinemie (WM).
- Het eiwit speelt een rol in ons afweersysteem.
- De kankercellen woekeren zodanig dat ze alle andere cellen in het beenmerg en de lymfeklieren verdringen: rode bloedcellen, verschillende soorten witte bloedcellen en bloedplaatjes.
- De eiwitten kunnen zich ook opstapelen in andere weefsels, zoals lever en milt.
Het is meestal een ziekte die lang duurt en traag kan verlopen.
Hoe vaak komt de ziekte van Waldenström voor?
De ziekte van Waldenström is zeldzaam, en komt slechts voor bij 3 op 1 miljoen mensen per jaar. Zij zijn meestal tussen 50 en 70 jaar.
Hoe kan je de ziekte van Waldenström herkennen?
De klachten kunnen te wijten zijn aan een tekort aan:
- rode bloedcellen (bloedarmoede):
- vermoeidheid;
- zwaktegevoel.
- (normale) witte bloedcellen: grotere vatbaarheid voor infecties;
- bloedplaatjes:
- abnormale bloedingen;
- spontane bloeduitstortingen.
Door de ziekte:
- zullen ook organen zoals de lever, milt en lymfeklieren vergroten (dat komt door de opstapeling van het macroglobuline-eiwit);
- kan het bloed dikker (stroperiger) worden. Daardoor kunnen er verschillende problemen optreden, zoals:
Hoe stelt je arts de ziekte van Waldenström vast?
Je arts kan de diagnose van de ziekte van Waldenström met zekerheid stellen aan de hand van een bloedonderzoek en onderzoek van het beenmerg.
- Bij onderzoek van het beenmerg zuigt je arts met een dikke naald beenmerg uit een bot, meestal uit het borstbeen of het bekken.
Een RX-foto van de longen en een echografie van de bovenbuik kunnen ook nuttig zijn.
Wat kan je arts doen?
Over het algemeen is behandeling niet nodig zolang er geen klachten zijn.
Is dat wel het geval? Dan kan een specialist (bijv. een hematoloog) een aantal behandelingen voorstellen, zoals bijvoorbeeld:
- plasmaferese (het eigen plasma wordt zo opnieuw minder stroperig gemaakt);
- chemotherapie;
- toediening van monoklonale antilichamen;
- corticosteroïden.
Bij erg agressieve ziektevormen stelt de specialist soms een stamceltransplantatie voor.